رومیان از عهد باستان با سیر آشنا بودند. سربازان رومی سیر را در غذا و در نوشیدنیهای خود مصرف میکردند. سیر سوای طعم و مزهاش ارزش دیگری هم داشت. اردوگاههای نظامی مستعد بیماریهای واگیردار بود سربازان رومی به هر شهر و دیار جدید که میرسیدند گرفتار اسهال و اسهال خونی میشدند. درست شبیه مسافرانی که امروزه از سرزمینهای غریبه دیدن میکنند. خواص آنتیبیوتیکی سیر از بروز این مشکلات جلوگیری میکرد. خاصیت تقویتکنندگی و نیروبخشی سیر نیز به سربازان قوت و قدرت میداد. سربازان رومی در سوپ جو مقداری سیر و عسل میریختند. گلادیاتورهای رومی هم قبل از مبارزاتشان سیر میجویدند تا قدرتشان بیشتر شود. دیگر شهروندان نیز از آن برای مبارزه با مسمومیت استفاده میکردند.
پلینی بزرگ، این طبیعیدان سرشناس رومی، در اثر پنججلدیاش با عنوان «دانشنامه تاریخ طبیعی»، به ۲۳ کاربرد سیر در درمان و تسکین اختلالهای مختلف اشاره کرده است. تفاسیر جدید این اثر نشان میدهند که مردمان روم باستان اعتقاد داشتند مصرف سیر میتواند تا حدود زیادی از آنها در برابر مسمومیتها و عفونتهای مختلف و سایر بیماریهای تخریبکننده کبد محافظت کند.
همچنین گالن، بزرگترین طبیب تاریخ روم، در جوانی پزشک چند گلادیاتور در یکی از شهرهای کوچک بود. او آرد و سیر خرد شده را روی زخم در حال خونریزی میریخت و بعد روی زخم را میبست و به روی پارچه، الکل آغشته به سیر میریخت. مرهم دیگری که از آن به همین منظور استفاده میکرد ترکیبی از سیر و دارویی گیاهی به نام مر و عسل بود. گالن در ضمن از سیر قبل و بعد از عمل جراحی برای ضدعفونی استفاده میکرد.
برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.